Leki antycholinergiczne
Jeśli problemy z nietrzymaniem moczu mają swoje źródło w nadreaktywności pęcherza moczowego, zalecane jest zażywanie leków hamujących jego czynności skurczowe. Stosuje się w tym przypadku tzw. leki antycholinergiczne – oddziałujące na cholinergiczny, czyli przywspółczulny układ nerwowy. Osłabiając skurcze pęcherza, przyczyniają się one do zmniejszenia gwałtownego parcia na mocz i wydłużenia czasu między kolejnymi przypadkami oddania moczu.
Najczęściej stosowane leki antycholinergiczne to:
- tolterodyna,
- oksybutynina.
Obecnie trwają również badania nad działaniem daryfenacyny, duloksetyny i solifenacyny.
Leki antycholinergiczne nie są wskazane w przypadku osób, które cierpią na:
- miastenię.
- jaskrę z tzw. wąskim kątem przesączania.
- znaczne zaleganie moczu w pęcherzu (możliwym do zdiagnozowania na podstawie ultrasonografii układu moczowego).
Środki antycholinergiczne mogą niestety wywoływać działania niepożądane, m.in.:
- zaburzenia widzenia,
- zaburzenia żołądkowo-jelitowe,
- suchość w ustach.
Najczęściej objawy te są jednak dość łagodne i nie zmuszają do rezygnacji z dalszego leczenia.
Trójpierścieniowe leki przeciwdepresyjne
Oprócz środków antycholinergicznych stosować można także trójpierścieniowe leki przeciwdepresyjne – najczęściej doksepinę lub imipraminę. Zmniejszają one skurcze pęcherza moczowego, zwiększając równocześnie napięcie mięśni zwieracza.
Terapia hormonalna
Hormonalna terapia zastępcza nie powinna być jedyną metodą leczenia problemów z nietrzymaniem moczu. Można ją jednak stosować w ramach leczenia uzupełniającego.
Estrogeny podaje się kobietom najczęściej w postaci:
- globulek dopochwowych,
- plastrów,
- tabletek.
Wpływają one korzystnie na nabłonek dróg moczowych i rodnych:
- zwiększają nawilżenie komórek mięśniowych, komórek tkanki łącznej i błony śluzowej,
- zwiększają ukrwienie mięśni dna miednicy, cewki moczowej i błony śluzowej krocza,
- poprawiają czynność mięśni pęcherza i cewki moczowej, przyczyniając się do przyspieszenia procesu tworzenia kolagenu.
Inne nieinwazyjne metody leczenia nietrzymania moczu
U pacjentów cierpiących na nietrzymanie moczu stosuje się także niekiedy:
- Neuromodulację, podczas której do rdzenia kręgowego wszczepiane zostają elektrody blokujące impulsy odpowiedzialne za skurcze pęcherza.
- Terapię neurotoksynami – związkami porażającymi te włókna nerwowe, które są odpowiedzialne za czucie w pęcherzu, albo stymulującymi skurcze mięśni. Terapia ta wymaga hospitalizacji.
- Elektrostymulację mięśni dna miednicy – można ją traktować jako główną metodę leczenie (u pacjentów, u których nasilenie nietrzymania moczu jest małe) lub leczenie uzupełniające (u tych, u których problem jest już zaawansowany). Podczas zabiegu używa się elektrod doodbytniczych lub dopochwowych. Impulsy elektryczne pobudzają mięśnie, wywołując skurcze.
- Metodę Biofeedback – umożliwiającą ćwiczenie skurczów mięśni dna miednicy. Wymaga ona specjalnej aparatury, która pozwala na bieżąco skontrolować, czy ćwiczenia wykonywane są prawidłowo, a także precyzyjnie zmierzyć siłę każdego skurczu.
- Wkładki anatomiczne – najczęściej stosuje się pessary i kapturki. Umieszczane w pochwie lub odbycie, pozwalają one na czasowe zamknięcie ujścia cewki i podparcie szyi pęcherza moczowego. Jeśli zostaną one dobrze dopasowane, mogą nawet całkowicie przywrócić choremu zdolność do trzymania moczu.