Leczenie stabilnej choroby wieńcowej
Pacjenci cierpiący na tzw. stabilną postać choroby wieńcowej odczuwają dolegliwości podczas intensywnej aktywności fizycznej, po spożyciu obfitego posiłku, po wyjściu na zewnątrz w chłodny dzień, a także w różnych sytuacjach stresowych. Zazwyczaj jest to charakterystyczny, dławiący ból w klatce piersiowej, który stosunkowo szybko mija (do 3 minut po zaprzestaniu wysiłku fizycznego lub po zażyciu nitrogliceryny).
U takich pacjentów stosowane są leki dwóch rodzajów:
- środki, które zmniejszają krzepliwość krwi, więc w konsekwencji – poprawiają jej przepływ w tętnicach wieńcowych,
- środki, które zmniejszają zapotrzebowanie mięśnia sercowego na tlen.
Często stosowanym lekiem jest kwas acetylosalicylowy (potocznie aspiryna). Zażywany w małych dawkach, przeciwdziała tworzeniu się zakrzepów (przyczyniając się do zmniejszania zlepiania się trombocytów, czyli płytek krwi).
Innym ważnym środkiem polecanym pacjentom cierpiącym na chorobę wieńcową są statyny – leki o właściwościach obniżających poziom cholesterolu we krwi. Statyny przyczyniają się do stabilizowania blaszek miażdżycowych, zmniejszając ich skłonność do pękania. Dzięki temu zapobiegają ewentualnym zawałom (to właśnie pęknięcie blaszki poprzedza najczęściej wytworzenie się zakrzepu).
Leczenie niestabilnej choroby wieńcowej
Jeśli objawy choroby wieńcowej nasilają się, należy jak najszybciej skonsultować się z lekarzem prowadzącym. Szczególnie niepokojące są tzw. bóle spoczynkowe, których w żadnym wypadku nie należy bagatelizować. Często wskazują one na zagrożenie zawałem i konieczność szybkiej hospitalizacji.
Pacjentom z takimi dolegliwościami zleca się zazwyczaj wykonanie koronarografii – badania oceniającego stan zmian miażdżycowych w tętnicach wieńcowych. Koronarografia pozwala na udrożnienie tętnic, a tym samym – zapobiegnięcie ewentualnemu zawałowi serca. Podczas koronarografii możliwe jest wykonanie koronaroplastyki – zabiegu interwencyjnego, który prowadzi do poszerzenia tętnicy. W przypadku, kiedy efekty koronaroplastyki nie są trwałe, w problematycznej tętnicy należy umieścić tzw. stent, który przeciwdziała jej dalszemu zwężaniu. Koronaroplastyka jest też uznawana za jeden z podstawowych sposobów leczenia ostrego zawału serca – stosuje się ją szczególnie we wczesnych godzinach zawału. Można w ten sposób uratować część mięśnia sercowego przed postępującą martwicą.
Innym sposobem leczenia zmian miażdżycowych jest operacja pomostowania aortalno-wieńcowego. Z kończyny dolnej pacjenta pobierane są wtedy fragmenty żył, które następnie wszczepia się do aorty i tętnicy wieńcowej. W ten sposób tworzy się tzw. „obwodnicę”, którą krew może dopływać do serca bezpośrednio z aorty.
Zarówno po koronaroplastyce, jak i po operacji pomostowania aortalno-wieńcowego konieczne jest zażywanie leków przeciwzakrzepowych (np. zazwyczaj stosuje się niewielkie dawki kwasu acetylosalicylowego w połączeniu ze środkami takimi, jak np. tiklopidyna czy klopidogrel).