Dlaczego u kobiet w okresie przekwitania ryzyko zakażenia jest większe?
Końcowy odcinek dróg moczowych (ujście cewki moczowej) w ciele kobiety umiejscowiony jest w pobliżu ujścia dróg rodnych (pochwy) i przewodu pokarmowego (odbytu). I w drogach rodnych, i w przewodzie pokarmowym człowieka żyje wiele różnych bakterii. Najpopularniejszą jest tzw. Escherichia coli – pałeczka okrężnicy, która uczestniczy w procesach trawienia i wytwarzania witamin z grupy B oraz witaminy K. Jeśli bakterie z przewodu pokarmowego lub dróg rodnych przedostaną się do cewki moczowej, może dojść do zakażenia.
W organizmie człowieka działają naturalne mechanizmy obronne, które zapobiegają wtargnięciu do dróg moczowych niepożądanych drobnoustrojów. Ważną funkcję pełnią tutaj żeńskie hormony płciowe. W pochwie, na sromie i przy ujściu cewki moczowej występują liczne receptory dla estrogenów. Dzięki nim błona śluzowa krocza pozostaje odpowiednio gruba, nawilżona i ukrwiona.
U kobiet w wieku pomenopauzalnym zmniejsza się wydzielanie hormonów płciowych. Może to doprowadzić do niekorzystnych zmian w układzie moczowo-płciowym. Jeśli estradiolu jest za mało, śluzówka ulega znacznemu wysuszeniu. W efekcie jest bardziej podatna na mikrourazy i infekcje. Ściany pochwy tracą elastyczność, nie są też już odpowiednio nawilżone. Wargi sromowe stają się cienkie i zwiotczałe. Zmniejsza się także napięcie mięśni zwieraczy pęcherza i cewki moczowej.
Na skutek tych zmian kobiety w okresie przekwitania są bardziej podatne na zakażenia dróg moczowych i zewnętrznych narządów płciowych. Jeśli bakterie przedostaną się do pęcherza i cewki moczowej, należy jak najszybciej podjąć odpowiednie leczenie. W przeciwnym razie infekcja może rozprzestrzenić się do nerek, wywołując odmiedniczkowe zapalenie nerek.